O związkach kapitalizmu z faszyzmem, sztuce i ruchach antyfaszystowskich. Solidarność klasowa, nie narodowa.

Tryumf gospodarki kapitalistycznej był możliwy również, dzięki systematycznemu zacieraniu dyskursu socjalnego, jako nieuprawnionego roszczenia przy jednoczesnym podejmowaniu nieustających politycznych ataków na lewicę. Jednak przede wszystkim, faszyzm był możliwy dzięki rozbiciu struktury klasy pracującej, co związane było między innymi z de-industrializacją i masowymi zwolnieniami z jednej strony oraz prywatyzacją i polityką specjalnych stref ekonomicznych z drugiej.

Nie można nie zauważyć również innych zjawisk, jak chociażby rozbicie wspólnot lokalnych poprzez masowe eksmisje i wysiedlenia, którym od połowy lat 90. poddano 2,5 mln osób, gównie w dużych miastach, czy presji ekonomicznej, która doprowadziła w Polsce do dwumilionowej emigracji i kryzysu demograficznego. Te wydarzenia powinniśmy rozpatrywać w kategoriach politycznych. Osłabienie siły przetargowej pracowników i pracownic, poprzez ich rozproszenie i ponowną rekrutację na nowych zasadach, stało się kamieniem węgielnym zarówno III, a w konsekwencji IV RP i planem politycznym postsolidarnościowych elit władzy. Pozbawiony siły politycznej świat pracy został zakładnikiem liberałów i konserwatystów w ich walce o władzę.

Podczas spotkania podejmiemy debatę zarówno nad historycznymi związkami kapitalizmu z powstaniem faszyzmu, jak i nad zróżnicowanymi formami działań antyfaszystowskich. Podejmując krytykę liberalnego antyfaszyzmu zastanowimy się nad tym, w jakich warunkach i dla kogo rasizm jest najbardziej funkcjonalny oraz nad tym czym jest sztuka antyfaszystowska, jaka jest jej rola i sprawczość. Debata organizowana jest jako wydarzenie towarzyszące wystawie „Poznań bez eksmisji, wyzysku i biedy! 25 lat Rozbratu!” nawiązując do kampanii antymilitarnych, działań socjalnych i antyfaszystowskich prowadzonych przez środowisko poznańskie.